Liefde voor de stad 

Résalieke Vlieger: “Ik voelde me meteen thuis in Amsterdam toen ik er naartoe verhuisde vanuit het Gooi om te gaan studeren. Op mijn middelbare school werd gelet op kleding: draag je de juiste merken, past je outfit bij de rest? En hier merkte ik dat ik het colbertje van mijn opa kon aantrekken en niemand dat gek vond.” 

Ze woonde op de Groenburgwal, leerde allemaal nieuwe mensen kennen en genoot van het leven in de stad. “Zo vrij als een vogel voelde ik me. Ik vond het fietsen door de stad heerlijk. Met de wind in je haren over bruggen, door straten, zoveel verschillende mensen, creativiteit en ondernemerschap.” 

De reuring van de stad 

In het laatste jaar van haar studie leert ze Erik-Jan kennen, ze gaan samen verder. Hun zoon Eelke werd geboren. Met dochter Mette op komst besluit het jonge stel de stad te verlaten. “We woonden driehoog achter in de Pijp. Er lagen injectiespuiten in de zandbak, het was echt geen fijne buurt om je kinderen op te laten groeien,” vertelt ze. Ze verhuizen naar Abcoude. “Groen, rustig, een fijne plek voor een gezin.” Maar toen Eva, de jongste, tien jaar was, kreeg ik de kriebels. Ik miste de reuring van de stad. Dus we zijn na dertien jaar terugverhuisd naar Amsterdam. De eerste keer dat ik weer over de Jan Vinckbrug fietste ontroerde me dat enorm. Even doortrappen, bovenaan de brug een sprongetje en dan in volle vaart omlaag. En dat uitzicht: Carré aan m’n rechterhand en de Amstel links, de stad om me heen. Ik voelde me weer zo thuis!. Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat veel van mijn voorouders ook in Amsterdam hebben gewoond. Dat vind ik een mooi idee.” 

Koekjes voor het goede doel 

De verbondenheid van Résalieke met de stad Amsterdam is tastbaar geworden in de Eberhardjes, de koekjes die ze bedacht als eerbetoon aan burgemeester Van der Laan. “Zijn afscheidsbrief raakte me, hij sprak over een lieve stad en zorgen voor elkaar. ’s Nachts droomde ik dat ik koekjes ging bakken om daarmee iets goeds te doen. Dat zijn uiteindelijk de Eberhardjes geworden. De winst gaat naar sociale verbindende projecten via onder andere de buurtfondsen van Mensen Maken Amsterdam. Daarnaast worden de Eberhardjes ook vaak gedoneerd aan initiatieven die het verdienen om gezien te worden.” Al het werk voor de koekjes doet Résalieke om niet, als vrijwilliger. “Net als iedereen die hieraan meewerkt. Ook de marge van alle partijen in de keten is minder dan men gewend is, zodat we met elkaar meer kunnen geven.” 

Herinneringen 

Vorig jaar was zwaar voor Résalieke en haar gezin. Onverwacht verloor ze haar zoon Eelke. Hij had epilepsie, reed tijdens een aanval op weg van werk naar huis in een sloot en verdronk. “Hij had een enorme vriendengroep en hij werkte veel in de Amsterdamse horeca. Overal in de stad zijn herinneringen aan hem en aan ons als compleet gezin.” Fietsen door Amsterdam maakt haar nu soms verdrietig, vertelt Résalieke. “Al die herinneringen zijn heftig, maar het houdt ons ook verbonden met hem. Zo werkt het ook met de Jan Vinckbrug: aanzetten omhoog, dan dat gewichtloze sprongetje. Ik voel het leven en de energie, en tegelijkertijd het grote gemis. Dat is wie ik nu ben.”