skip to main content

Er is iets misgegaan, probeer het later nog eens.

Bedankt voor jouw aanmelding.

Meld je aan voor onze update

Blijf moeiteloos op de hoogte van al het reilen en zeilen rond de bruggen en kademuren in Amsterdam. Meld je aan voor onze updates en je mist geen verhaal!

Woonarkbewoonster Judith Hesp voor haar ark aan de Leidsekade

Verhuizen met boot en al

17 juli 2025

1

Al ruim vijftig jaar woont Judith Hesp in haar woonark op dezelfde plek aan de Amsterdamse Leidsekade. Maar deze zomer moest ze verhuizen. Niet naar een andere stad of straat, maar slechts een klein stukje verderop. Meevaller: haar hele huis met alles erop en eraan verhuisde mee, inclusief de gezellige buurboten.

Van de kade op de vlonder, van de vlonder op de boot: welkom in het huis van Judith Hesp. Een woonark als een warme jas, met haar lievelingsboeken in de kast, de bimbamklok van haar moeder aan de muur en de tafel, met het gekleurde Perzische kleed erop, precies op de juiste plek voor het raam. Daar ziet ze waterfietsers voorbij peddelen, rondvaartboten met nieuwsgierige toeristen of de sportieve buurman in z’n kajak. “Met Koningsdag trek ik de gordijnen dicht,” zegt ze. “Veel te druk. Maar verder ben ik het wel gewend dat mensen nieuwsgierig zijn en graag willen weten hoe ik woon. Het is toch bijzonder, op een woonark.” 

Niet in een doos 

Ze begon in 1973 op een klein Westlandertje, een platte schuit van metaal, met een houten opbouw. “Met mijn toenmalige echtgenoot zocht ik woonruimte, maar een etagewoning vond ik helemaal niks. Mensen boven je en onder je, en dan zo’n doos waar je in moet wonen, mij niet gezien. We zagen een kleine woonboot en de verkoper vond ons een leuk stel, dus konden we de boot kopen. Een hypotheek kregen we natuurlijk niet, dus mijn ouders leenden ons het geld.” 

Geboren en getogen 

Die kleine woonboot maakte in 1976 plaats voor een grotere woonark. Een huis in beweging, dat mee verandert met het leven van Judith. Waar nu het vloerkleed ligt, was de slaapkamer van haar zoon. Hij is aan boord geboren en getogen, letterlijk. “Naar het ziekenhuis wilde ik per se niet, ik wilde op deze ark mijn kind krijgen. Wouter is een echt botenkind, hij kent de boot van binnen en buiten. Jaren geleden werd er gebaggerd op de plek van onze ark. Ik belde de juf om te zeggen dat Wouter die dag niet naar school kwam, zoiets indrukwekkends moest hij meemaken. Leerplicht, zei de juf, dus dat kan niet. Ik zei: och, ik zie net dat hij koorts heeft, meldde hem ziek en hij was er de hele dag bij. Hij stond als jochie van twaalf op de sleepboot en hielp de werkmannen, een prachtige dag.” 

Woonarkbewoner Judith Hesp met omgevingsmanager Manou Roomer op Judiths ark op haar nieuwe plek
Manou Roomer (links op de foto) begeleidde als omgevingsmanager de verhuizing van de woonboot van Judith Hesp. -

Adres bestaat niet 

Inmiddels lang en breed volwassen was Wouter ook dit keer weer bij het verslepen. De tijdelijke verhuizing is noodzakelijk, want de kademuur tussen de Koekjesbrug en de Wim Sonneveldbrug wordt vervangen. “Ik moest kastdeuren dichtplakken en dure spullen wegleggen. Waardevolle spullen kon ik beter tijdelijk ergens stallen, was het advies. Niets van dat alles heb ik gedaan en het ging toch prima,” zegt Judith. Binnen een kwartier was de boot naar de nieuwe plek versleept. Het af- en aankoppelen van gas, water en licht nam langer in beslag. “Ik probeerde al een paar weken van tevoren bij mijn internetprovider de verhuizing door te geven. Het adres bestaat niet, kreeg ik te horen.” Daar schoot Manou Roomer te hulp. Zij werkt als omgevingsmanager bij gemeente Amsterdam en regelde voor Judith en de andere woonbootbewoners alle praktische zaken. Ze hing bijvoorbeeld twee uur aan de telefoon met de telecomprovider, en met succes: over een week heeft Judith weer televisie. “Manou heeft eindeloos geduld, dat is bij mij de laatste jaren wat minder geworden,” prijst Judith. 

Van harte welkom 

Manou begeleidde de woonbootbewoners – behalve Judith zijn er nog vijf woonarken versleept – bij de volledige verhuizing. Alle communicatie en de voorbereidingen, zoals het plaatsen van de walkasten op de kade en de meerpalen, werd door haar geregeld en gecommuniceerd. Ook de kennismaking met de nieuwe buren, vorige week in De Smoeshaan, was haar initiatief. “Af en toe kwamen buren wel kijken, zeker toen we de boten gingen verplaatsen,” vertelt ze. “Toch is zo’n bijeenkomst een goed idee. Mensen stapten het cafe binnen en vroegen direct: wie zijn die woonbootmensen? Ik merk dat ze van harte welkom zijn op de nieuwe plek.” Een meevaller, volgens Judith. “Op een paar plekken is een parkeervak afgezet zodat we onze boot op en af kunnen. Ik was bang dat buurtbewoners daarvan zouden balen.” 

Bos bloemen als dank 

De nieuwe plek bevalt goed. Het is wat drukker, zegt Judith. “Het is een populaire route voor rondvaartboten, ze moeten hier een draai maken en dat merk ik. Ik hoor de schroef draaien van die boten en de arkwiebelt meer dan op mijn andere plek. Maar verder zit ik hier prima.” Omdat alles zo soepel liep, kreeg Manou een grote bos bloemen van alle woonbootbewoners. Ze waarderen haar inzet. “Ik ben blij dat dit een hechte groep is,” zegt Manou. “Iedereen is bij elkaar betrokken en ze begrijpen de noodzaak van de tijdelijke verhuizing. Voor onze organisatie is het bijna routine, maar voor de woonbootbewoners voelt het anders. We verslepen hun kostbaarste bezit, hun hele leven. Daar moeten we heel zorgvuldig mee omgaan.” 

Deel je mening

Ed Huijg

Erg fijn en leuk dat de verhuizing goed is verlopen! Verbooting heet dit eigenlijk.